Nasza historia
Kilka faktów o naszej szkole
Historia Szkoły Podstawowej nr 3 w Sosnowcu
Szkoła Podstawowa nr 3 w Sosnowcu – nosząca imię Elizy Orzeszkowej – historią swą sięga lat bardzo odległych, bo aż 1915 roku. Jest jedną z najstarszych szkół w mieście. Do 1929 roku przygotowywała uczniów tylko na odcinku nauczania początkowego, tj. do klasy IV włącznie, prowadząc jednocześnie klasy wstępne i przedwstępne. Od klasy V uczniowie przechodzili do Szkoły Podstawowej nr 7.
Zajęcia prowadzone były w dwóch prywatnych budynkach, jeden z nich znajdował się przy ulicy Zgody i był własnością Pana Bednarka, drugi zaś Pana Musialika. W tym drugim, przy ul. Żytniej 26 w stumetrowej odległości w linii prostej od kościoła pod wezwaniem św. Tomasza, szkoła mieściła się do 1 października 1962 roku. W tym początkowym okresie liczba uczniów nie przekraczała 160 w 6 oddziałach.
W latach 1929 – 1934 można było zaobserwować bardziej wyrazisty rozwój wszechnicy. Szkoła przejęła klasy V, VI, VII i tak było aż do wybuchu II wojny światowej. W latach okupacji program nauczania narzucony był przez najeźdźcę. Jednak niezależnie od niego młodzież korzystała z nauczania tajnego. Nauka dwukrotnie była przerywana, a szkoła zmieniała się w koszary żołnierskie. W tym czasie liczba oddziałów wynosiła 9. Po śmierci pierwszego kierownika A. Sokołowskiego mianowany został na to stanowisko kolega Bolesław Charttleb. W tym czasie szkoła znajdowała się już w jednym budynku i prowadziła klasy I –VII. Systematycznie powiększało się wtedy grono dzieci i nauczycieli. Po nagłej śmierci w 1936 roku kierownika Chorttleba, funkcję tę pełnił kol. Niedźwiedź, aż do chwili wybuchu II wojny światowej.
Po długim i jakże trudnym okresie zmagań i walki z wrogiem nadszedł styczeń 1945 roku. Front działań wojennych ustawicznie zbliżał się do miasta. Nauka dzieci została przerwana już od połowy grudnia 1944 roku. 27 stycznia 1945 roku przynosi dla Sosnowca upragnione i długo oczekiwane zwycięstwo. Wśród pierwszych najważniejszych przedsięwzięć porządkowych prowadzonych samorzutnie przez miejscowe społeczeństwo znalazła się sosnowiecka oświata. Wśród szkół, o które zadbano w pierwszej kolejności znalazła się nasza "Trójka". W szybkim tempie usunięto najbardziej widoczne ślady wojny, stworzono (odpowiednie na miarę ówczesnych możliwości) warunki do pracy i nauki. Szkoła ruszyła już w ostatniej dekadzie lutego 1945 roku.
Młodzież zgłaszała się samorzutnie w celu rozpoczęcia nauki. Już od pierwszych chwil wykazywała wiele entuzjazmu, zapału i chęci do pracy. Nowa miejscowa władza ludowa na stanowisko kierownika mianowała Konrada Królikowskiego. Budynek szkolny, choć murowany i dwupiętrowy, coraz bardziej czysty i milszy dla dzieci dzięki pracy rodziców i nauczycieli, nie odpowiadał już wciąż rosnącym potrzebom. Zrodziła się konieczność posiadania nowego budynku na odpowiednim terenie, który oprócz pomieszczeń mógłby zapewnić miejsce do gier i zabaw. Rozpoczęto poszukiwania terenu, jednak ówczesne władze wciąż zwlekały z podjęciem decyzji o budowie nowego budynku.
W końcu znaleziono je przy ul. Hutniczej (która w owym czasie jeszcze nie istniała) w samym centrum jednej z najstarszych dzielnic Sosnowca – Pogoni. Jednak nie od razu można było rozpocząć prace budowlane. Okazało się, że teren należy do Huty Sosnowiec i miasto nie może na nim budować. Po długich debatach i determinacji ówczesnego kierownika stało się!
W 1957 roku rozpoczęto budowę nowej szkoły, jako 475 Pomnika Tysiąclecia Państwa Polskiego, szkoły przestronnej z wieloma salami lekcyjnymi, biblioteką, świetlicą i jadalnią, klasopracowniami: fizyczno – chemiczną, biologiczną, geograficzną, zajęć praktycznych osobną dla dziewcząt i osobną dla chłopców, gabinetem lekarskim, salą gimnastyczną i (pierwszej w mieście!) z krytym basenem. W powstawanie nowego budynku ogromny wkład pracy włożyli uczniowie starszych klas, rodzice, nauczyciele (w czynie społecznym) i oczywiście ekipy budowlane. Trzykrotnie powstawał plan wyposażenia szkoły.
Uroczyste oddanie szkoły uczniom nastąpiło 9 października 1962 roku. W godzinach popołudniowych i wieczornych w szkole odbywają się zajęcia Technikum Hutniczego dla dorosłych. W tym samym czasie wykorzystywany jest basen i sala gimnastyczna przez kluby sportowe, zakłady pracy i inne szkoły podstawowe.
Od momentu powstania szkoły istnieje w niej biblioteka. W początkowym okresie książki przynosili nauczyciele, dzieci i ich rodzice. Później były to już zakupy planowane, finansowane przez organ nadzorujący, ale też w dalszym ciągu przez rodziców. Pierwszy wpis w księdze inwentarzowej księgozbioru pochodzi z 1957 roku. Do dnia dzisiejszego można w niej znaleźć bardzo stare wydania. Do najstarszych należą: Poezje Adama Mickiewicza z 1910 roku oraz Poezje, które napisała Maria Konopnicka z 1916 roku. Obie wydane przez Wydawnictwo Geberthner i Wolff. Szkoła, nauczyciele i uczniowie przechodzili przez kolejne reformy systemu edukacyjnego. W 2000 roku powstały gimnazja, a szkoły podstawowe kończyły uczenie dzieci na klasie VI. Tak też stało się z naszą szkołą, która podzieliła się na dwa ogniwa: Szkołę Podstawową nr 3 i Gimnazjum nr 12. Kolejna reforma połączyła obie placówki, które dalej działają, jako szkoły na dwóch różnych poziomach, ale jako jeden Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 8.
Na przestrzeni prawie stu lat w szkole funkcjonowały: kółko konstruktorskie, kółko modelarskie, kółko fotograficzne, kółko kulinarne, kółko artystyczno – recytatorskie, kółka przedmiotowe, chór śpiewaczy, dwie drużyny harcerskie: męska i żeńska, gromada zuchów, świetlice środowiskowe, SKS, UKS "Trójka" i "Delfinek". W latach 90 – tych ubiegłego stulecia przez kilka lat szkoła należała do Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Szkół Twórczych stworzonego przez dr Danutę Nakoneczną.
Począwszy od 1998 roku uczniowie wielokrotnie wyjeżdżali na wycieczki turystyczno – krajoznawczo – dydaktyczne za granicę. Byli m.in. we Włoszech, Francji, Anglii. Od momentu oddania szkoły w 1962 roku borykała się ona z wieloma problemami. Zmiany rejonizacji uczniów przynosiły raz ich przybywanie, raz ubywanie, a jeszcze innym razem napływ uczniów z ogromnymi problemami wychowawczymi. Wielokrotnie zabierano przyznane wcześniej szkole fundusze, czy sprzęty na rzecz innych, będących "bardziej na topie" placówek w mieście. Jednak nikt z pracowników szkoły nie poddawał się, dbano o jej wizerunek. Budynek był wielokrotnie remontowany i modernizowany. Zgodnie z biegiem czasu zmieniały się klasopracownie i ich wyposażenie. Obecnie jest to szkoła nowoczesna, wyposażona (i ciągle doposażona) w sprzęt multimedialny.